Mikið rosalega er hægt að vera þreyttur og búinn á því. Ég var á ráðstefnu um helgina, föstudagur til laugardags, og það var alveg rosalega gaman, áhugavert, spennandi og skemmtilegt. Það var djamm á föstudagskvöldið og svo fór maður á fætur eldsnemma á laugardeginum. Það voru sko engir dauðir punktar á þessari ráðstefnu og enginn tími til að leggja sig eða gera bara ekki neitt. Nú svo kom ég heim á laugardeginum, þar sem þrjú mömmulaus börn tóku á móti mér og þurftu sitt. Á sunnudeginum mætti ég í vinnu kl 14:30 og var að vinna til næstum 23 og í dag dröslaðist ég með þessi tvö yngstu til dagmömmu, fór svo heim og steinrotaðist í sófanum og svaf í fimm klukkutíma. Tók varla eftir þegar Elísa kom heim úr skólanum.
Svo er nú annað sem ég er að velta fyrir mér. Hvernig er þetta eiginlega með karlmenn og þvott? Hafa þeir enga tilfinningu fyrir honum? Minn elskulegi eiginmaður hengdi vissulega upp þvottinn að minni beiðni á sunndeginum á meðan ég fór að vinna, en dettur karlmönnum ekkert í hug að slétta aðeins úr fötunum áður en hann er hengdur upp, eða reyna að setja þvottinn þannig á snúrurnar að hann þorni ekki allur í krumpi? Ég bara skil þetta ekki. En ówell, upp fór hann og er þornaður núna. Er þetta kannski bara meyjusmámunasemin í mér? (Afhverju fékk ég ekki tuskugen?).
I am Vanilla Flavoured.
